گفت‌وگو با طیبه کریمی، بازیگر پانتومیم «جامپ کات»
در کشور ادب‌پروری چون ایران، اجرای تئاتر فیزیکال سخت است
طیبه کریمی‌دولت‌آبادی، بازیگر پانتومیم «جامپ کات»، با اشاره به پیشینه شعر و ادب در کشورمان و اخت بودن تماشاگران با نمایشهای دیالوگ‌محور، اجرای آثار فیزیکال را در تئاتر ایران سخت دانست.
به گزارش ایران‌تئاتر، طیبه کریمی‌دولت‌آبادی، بازیگر نمایش-پانتومیم «جامپ کات»، به نویسندگی و کارگردانی حامد نصرآبادیان است که این روزها ساعت 18 در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه می‌رود.
او درباره حضور خود در این نمایش گفت: «من در این اثر، نقش زنی را بازی می‌کنم که همسر یک دلقک دوره‌گرد است که ثمره زندگی آن‌ها یک دختربچه است.»
این هنرمند افزود: «این زن، با زبان پانتومیم در مدت زمان کوتاهی وظایف همسری و مادرانه‌اش را به نمایش می‌گذارد. روزمرگی او نشان‌دهنده همراهی صددرصدش با همسر و فرزندش است. تماشاگر در صحنه دوم شاهد است که این خانواده سه نفره، دست دردست با یک ریتم و ضرب آهنگ گام برمی‌دارند، می‌چرخند، می‌نشینند و زن، خانواده کوچک و شادش را دعوت به صبحانه و سه فنجان چای می‌کند.»
بازیگر نمایش «جامپ کات» ادامه داد: «مادر، هرروز فرزندش را برای رفتن به مدرسه و فراگیری دانش و همسرش را برای درآمد راهی می‌کند. آن‌ها شادند و حتی منبع درآمدشان هم از راه شادکردن مردم شهر و کشورشان است. اما با شروع جنگ، زن همچنان دست دردست فرزندش به دنبال همسر و آرامش ازدست رفته‌اش آواره شده است.او همه زندگیش را در چمدانی خلاصه کرده و به دنبال فردی قوی در دنیا می‌گردد که بتواند جلوی ارابه جنگ را بگیرد.»
او درباره دست‌یابی به این شخصیت توضیح داد: «رسیدن به این نقش، آموزش و فراگیری خیلی بیشتری نسبت به تجربه بنده نیاز داشت، اما با توجه به اینکه استاد نصرآبادیان، همواره در حال برگزاری پروژه‌های آموزشی برای هنرجویان و دانشجویان هستند، بنده هم به‌عنوان هنرجو و دانشجوی ایشان افتخار حضور در این تئاتر فیزیکال را داشتم.»
این بازیگر درباره شروع فعالیتش در زمینه پانتومیم توضیح داد: « بنده با حضور در کلاس‌های استاد نصرآبادیان به بیان بدنی و پانتومیم بسیار علاقه‌مند شدم. در دنیایی که امروزه به آن دهکده جهانی می‌گویند، از نظر من بهترین نوع ارتباط به واسطه اطلاعاتی نیست که ردوبدل می‌شود، بلکه تعاملاتی است که انسان‌ها بعد از اطلاعات به‌دست آمده با یکدیگر برقرار می‌کنند.»
دولت‌آبادی افزود: «این تعاملات با زبان و خط و نوشتار محقق نخواهد شد. آنچه که در کالبد انسان اتفاق می‌افتد، غم، شادی، خنده، گریه و سقوط عواطف، همیشه گویاتر از هر گفتمان است و نیازی نیست که یک زبان مشترک داشته باشیم. اشک یک مادر یا شادی یک کودک در سراسر جهان نیاز به ترجمه کلمه به کلمه ندارد؛ دریچه چشم می‌بیند و قلب و مغز درک و تحلیل می‌کنند. این‌جاست که به اهمیت پانتومیم به عنوان یک بیان مشترک جهانی و فارغ از هر گفت‌وگو پی می‌بریم.»
او گفت: «از آن‌جایی که کشور ما به لحاظ ادبیات و شعر و سخن بسیار غنی است، همیشه در کلام از اشعار و سخنان نغز وام گرفته‌ایم و هنر انتقال پیام را در زیبایی کلام و شیوایی آن می‌پنداریم. برای همین، تئاتر فیزیکال در کشوری مثل ایران که مشاهیر ادب و سخن در آن بسیار درخشان هستند، کمی سخت و دشوار است. زیرا گوش اغلب ما به شنیدن گفت‌وگوها و دیالوگ‌های طلایی آموخته شده است و تماشای اجرایی به مدت یک‌ساعت، بدون ردو بدل کلامی، برای مخاطب ناآشناست. امیدواریم تا به همت استادان و پیشکسوتان این عرصه، هنر پانتومیم و تئاتر فیزیکال هم بتواند در ایران رونق پیدا کند.»
بازیگر نمایش_پانتومیم «جامپ کات» در پایان گفت: «از زمانی که فعالیت خود را در تئاتر فیزیکال آغاز کرده‌ام و وابسته به کلام نیستم، مفاهیم را با زبان بدن به نمایش می‌گذارم و احساس می‌کنم اگر روزی در هر جایی از جهان و تاریخ پابگذارم، احساس ناامنی نخواهم داشت و می‌توانم با مردم دیگر کشورها تعامل بهتری برقرار کنم.»
گفت‌وگو: نگار امیری
